LIPSTICK

31 comments

1. Παρουσίαση του lipstick στο Culturepoint

   Ένα κραγιόν. Ένα εργαλείο ομορφιάς ή κι ένα μέσο για να κρύψουμε τη φυσική αλήθεια. Μια γραμμή καλαισθησίας ή κι ένα όριο καθορισμού της πραγματικότητας.

   Στο μυθιστόρημα της Όλγας Μπακοπούλου, Lipistic από τις εκδόσεις Δωδώνη, το κραγιόν μοιάζει να παίζει έναν ξεχωριστό ρόλο ως σύμβολο και μέσο εξουσίας, στον έρωτα, στις σχέσεις, στην πορεία της ζωής των ηρώων.

   Τρεις γυναίκες που παλεύουν με τον καθορισμό της ταυτότητας τους.

   Ο επαναπροσδιορισμός, σωματικός και ψυχικός, μέσα από μια ανίατη ασθένεια. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός, μέσα από έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Η διάθεση για μητρότητα, μέσα από τη σύγκρουση της με τα κοινωνικά στερεότυπα. Τρεις ηρωίδες που αντιμετωπίζουν με το δικό τους τρόπο έναν κόσμο που πληγώνει όποιον δεν έχει έτοιμες απαντήσεις για όλα.

   http://culturepoint.gr/vivliokritiki-lipstick-olga-mpakopoulou/?fbclid=IwAR2KgyoSuZItRXJ6hSkzz8cTqBJVYZVczRo02HQFYT8asBM06MGqJr5cTt0

2. ελληνική μετάφραση: κραγιόν
   μετάφραση αργκό: ο όρος «lipstick lesbian» έγινε δημοφιλής όταν
   χρησιμοποιήθηκε από τη συγγραφέα Deborah Bergman, δημοσιογράφο
   των Los Angeles Times και περιγράφει μια γυναίκα που έλκεται από άτομα του
   ίδιου φύλου, αλλά παραμένει στερεότυπα θηλυκή, έχοντας μια ‘κοριτσίστικη’
   ταυτότητα.
   Το lipstick είναι ένα καλλυντικό προϊόν που περιέχει ουσίες που δίνουν στα
   χείλη:
   • χρώμα – όταν το αίμα περιέχει λιγότερο οξυγόνο, τα χείλη αλλάζουν χρώμα,
   αποτελούν ένα βιολογικό δείκτη υγείας.
   Αρκεί για μια γυναίκα που έχει κάνει μαστεκτομή, να ‘κρυφτεί’ πίσω από το
   χρώμα του κραγιόν της, σώζοντας έτσι τη θηλυκή υπόσταση της και τη
   σχέση με τον άντρα της;
   • υφή / προστασία – ως απτικό αισθητήριο όργανο, τα ανθρώπινα χείλη
   είναι και μια ερωτογενής ζώνη, όταν χρησιμοποιούνται σε φιλιά και άλλες
   πράξεις οικειότητας.
   Η σεξουαλική έλξη μιας νεαρής γυναίκας, προς μια άλλη πιο ώριμη, μπορεί
   να προστατευθεί από ένα κραγιόν από τα ταμπού, τον αρνητισμό των
   κοντινών τους προσώπων και του κοινωνικού περίγυρου και να διατηρήσει
   την υγιή υφή της σχέσης τους;
   • αλλαγή σχήματος – τα χείλη είναι ορατή έκφραση της γυναικείας
   γονιμότητας. Μελέτες πάνω στη φύση της ανθρώπινης έλξης από
   ψυχολόγους, έχουν καταλήξει ότι η ελκυστικότητα μιας γυναίκας συνδέεται
   με τις ορμόνες, όσο περισσότερα οιστρογόνα έχει μια γυναίκα τόσο
   μεγαλύτερα και γεμάτα χείλη έχει.
   Μια γυναίκα επιτυχημένη, αλλά με αποτυχημένες εξωσωματικές, μπορεί
   απλά να αλλάξει με το κραγιόν της το σχήμα το χειλιών της και να γίνει
   μητέρα, όπως θέλει ο σύζυγός της;
   Για τις γυναίκες, το lipstick αποτελεί ένα προϊόν που προσδιορίζει από τη μικρή
   τους ηλικία, την ταυτότητά και διάθεσή τους, αλλά και τον τρόπο που οι άλλοι
   τις κρίνουν, όπως σε αποχρώσεις του:
   ροζ / αθώα, χαζή
   καφέ / καθωσπρέπει – επαγγελματία – βαρετή
   κόκκινου / σεξουαλική – χυδαία – πόρνη
   μαύρου / επαναστάτρια – αντικομφορμίστρια – τρελή
   Το βιβλίο της Όλγας Μπακοπούλου δε θα σας δώσει εξαρχής τις αποχρώσεις
   του lipstick των χαρακτήρων της, είναι πολλές, εναλλάσσονται και
   πάλλονται ζωντανές. Και όπως το ίχνος του κραγιόν μπορεί να βρεθεί σε
   ρούχα, μέρη του σώματος, αλλά και του μυαλού και της ψυχής των
   χαρακτήρων, το ίδιο συμβαίνει και στους αναγνώστες, που όχι μόνο θα
   ανακαλύψουν, αλλά και θα αισθανθούν το αποτύπωμα του κραγιόν της
   κάθε γυναίκας ξεχωριστά.
   Δεν πρόκειται για ένα ‘γυναικείο’ βιβλίο ή καλύτερα ‘μόνο για γυναίκες’, όχι
   μόνο από τον τρόπο γραφής του, αλλά και από το ότι δε ‘χαϊδεύει’ κανέναν
   από τους γυναικείους χαρακτήρες, τολμά να πει τα πράγματα με το όνομά
   τους, χωρίς όμως να είναι ωμό και άκομψο.
   Καταπιάνεται με τα θέματα που θα μπορούσαν να είναι ‘μελό’, ‘πικάντικα’ ή της
   ‘κλειδαρότρυπας’, αλλά αποφεύγει τις παγίδες του sensationalism (εύκολου
   εντυπωσιασμού) & sexploitation (σεξουαλικής εκμετάλλευσης), με σωστά
   δομημένους χαρακτήρες και ρεαλιστικές καταστάσεις, διαποτισμένο με μικρές,
   αποδομητικές, ποιητικές πινελιές.
   Το lipstick καταφέρνει να δώσει το ΄χρώμα΄ ζωής των χαρακτήρων του στον
   αναγνώστη, χωρίς να ‘φωνάζει’, αλλά ‘ψιθυρίζοντας’ όλα αυτά που
   ευαισθητοποιούν την ανθρωπιά μας.

3. Μιλάμε για ένα βιβλίο το οποίο είναι αρκετά ριζοσπαστικό για την χώρα που ζούμε, και γι’αυτό και έχουμε ανάγκη από τέτοιες φωνές. Η γλώσσα του βιβλίου είναι γλώσσα απλή, μα συνάμα “αγωνίας”. Λίγα ρήματα και πολλά ουσιαστικά, που φέρνουν κόφτες ανάσες και πολλή δράση! Είναι ένα βιβλίο για έναν σχετικά έμπειρο αναγνώστη, όχι κάποιον αρχάριο, καθαρά και μόνο γιατί πρέπει να έχει μάθει να είναι εκεί, να μην χάνει ούτε μια πρόταση, γιατί όλα αλλάζουν σε μια στιγμή! Όσο για την πλοκή του βιβλίου, έχουμε πολλαπλά μέτωπα ανοιχτά, τα οποία δείχνουν μοναδικές πτυχές και σκέψεις του κάθε ανθρώπου, της κάθε εμπειρίας και ζωής ξεχωριστά. Είναι ένα μυθιστόρημα με έντονα κοινωνιολογικά στοιχεία, τα οποία έχουν εναρμονιστεί πλήρως με την πλοκή, ενώ δίνει και τροφή για σκέψη για όλα αυτά που ζούμε. Επιπλέον, έχουμε ένα βιβλίο δράσης με στοιχεία αστυνομικού μυθιστορήματος, που κάνουν έναν έρωτα να εξελίσσεται με μοναδικό τρόπο. Είναι ένα βιβλίο που όλοι πρέπει να διαβάσουν όχι μόνο γιατί αγγίζει σημαντικούς προβληματισμούς της σύγχρονης ζωής, αλλά και γιατί προκαλεί εθισμό η πλοκή, τέτοιο που απλά ανυπομονείς να τελειώσεις το βιβλίο, και όταν τα καταφέρεις, σίγουρα θα πεις ότι θέλεις κι άλλο! Όσο για τον ομοφυλοφιλικό έρωτα, που πολλοί μπορεί να μην αποδέχονται (το γιατί είναι άλλο βιβλίο) παρουσιάζεται σε όλες του τις πτυχές, όπως ένας έρωτας δύο ανθρώπων αντιθέτου φύλου. Με λαχτάρα, πόθο, αγάπη, έρωτα και σκέψεις που κάνουμε όλοι όταν έχουμε θελήσει κάποιον πολύ. Η παρουσίαση του έρωτα είναι ρομαντική, χωρίς περιγραφές που παρουσιάζονται σε άλλα βιβλία, γιατί σκοπός δεν είναι να γίνει μια ερωτική αφήγηση, αλλά να εγείρει προβληματισμούς και ερωτήματα στον εαυτό μας αλλά και να δούμε συναισθήματα και βιώματα ανθρώπων που έχουν περάσει δύσκολα…

4. Μόλις τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου Lipstick! Ευχαριστώ πολύ την Όλγα
   Μπακοπούλου για τις ώρες διαβάσματος που μου χάρισε με ένα πραγματικά ρεαλιστικό και δύσκολο βιβλίο το οποίο κατά την γνώμη μου καλό είναι να το διαβάσουν όλες οι γυναίκες λόγω των θεμάτων που πραγματεύεται.
   Συγχαρητήρια Όλγα!!!!

5. Lipstick
   Ένα βιβλίο διαφορετικό από ό,τι έχω διαβάσει μέχρι σήμερα, ως προς το περιεχόμενο και τον τρόπο γραφής.
   Τρεις ζωές με φόντο την Αθήνα που φλέγεται. Τρεις γυναίκες που μάχονται να επιβιώσουν, που πέρα από τις δυσκολίες της καθημερινότητας, έχουν να αντιμετωπίσουν απρόβλεπτες καταστάσεις, κοινωνικά στερεότυπα και ρατσισμό. Καρκίνος, υπογονιμότητα, ομοφυλοφιλία.
   Το Lipstick είναι ένα μυθιστόρημα που εκ πρώτης όψεως πραγματεύεται γυναικεία ζητήματα, στην ουσία τους όμως είναι κοινωνικά, ανθρώπινα, που αφορούν όλους μας.
   ” … Σιγανές ανάσες, σχεδόν άηχες. Απαλοί χτύποι της καρδιάς, ανώδυνοι. Ήσυχες σκέψεις, αθόρυβες. Ίδια θέση. Ίδια στάση. Μια προσμονή. Το άνοιγμα της πόρτας. Τρίξιμο του μεντεσέ. Σταμάτημα του <<είναι>>. Απόλυτη έλλειψη ήχου. … “. Τέτοιου είδους σύντομες εκφράσεις, που λόγω της απουσίας ρημάτων δεν αποτελούν προτάσεις, επαναλαμβάνονται όπως ξετυλίγονται οι σελίδες, προκαλώντας μια ευχάριστη δυσκολία στον αναγνώστη, καθώς τον βάζουν στη διαδικασία να σκέφτεται περισσότερο. Η Olga Bacopoulou επιλέγει τις κατάλληλες λέξεις, τις χρησιμοποιεί με μαεστρία και καταφέρνει να παρουσιάσει με παραστατικότητα τους χαρακτήρες, την ψυχολογική τους κατάσταση και τις σκέψεις τους, κατά το ξεδίπλωμα της πλοκής του έργου της.
   Ευχαριστώ πολύ τη συγγραφέα για τις συγκινητικά όμορφες ώρες διαβάσματος που μου χάρισε το βιβλίο της, η αμεσότητα και η ζωντάνια του οποίου με άγγιξαν βαθιά.

6. Όλγα Μπακοπούλου: «LIPSTICK» – Εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ 2021
   «Κάποιες σκέψεις για το βιβλίο της Όλγας Μπακοπούλου»
   Του Νίκου Λιούση

   Στη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών, οι ανά τον πλανήτη κοινωνίες αντιλαμβάνονται ότι έχουν εξέλθει, βιαίως, από το πεδίο της ομφαλοσκοπικής τους μακαριότητας και έχουν εισέλθει στο πρωτόγνωρο, εφιαλτικό τοπίο της πανδημίας της COVID – 19.
   Ο παγκόσμιος πολίτης βλέπει, εξαιρετικά αμήχανος αλλά και ανήσυχος, ότι η εικονική πραγματικότητα της υλικής ευημερίας, βάσει της οποίας είχε συγκροτηθεί η συλλογική συνείδηση, κατέρρευσε καθώς είχε στηριχθεί στα σαθρά θεμέλια της βολικής, για τα κυρίαρχα συμφέροντα, αγοραίας ιδεολογίας.
   Η «κατάσταση της εξαίρεσης» (του εγκλεισμού, του ασφυκτικού ελέγχου, της περαιτέρω αποδόμησης των εργασιακών σχέσεων…) που υποτίθεται ότι θα ήταν απόλυτα οριοθετημένη στο χρόνο, εξακολουθεί να μας ταλανίζει, να μας καταπιέζει, να μας απειλεί.
   Υπό το πρίσμα των προαναφερθέντων, η «έξοδος στην (μάλλον φαντασιακή) κανονικότητα», η δημόσια συμπεριφορά των ατόμων εμφανίζεται περισσότερο ατομιστική, επιθετική, βίαιη. Μια ενδεικτική, της κατάστασης που διάγουμε, αντανάκλαση είναι η έξαρση των γυναικοκτωνιών.
   Βέβαια, αν ανοίξουμε το πλάνο πέρα από τη σημερινή συγκυρία, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο από την όξυνση των οικονομικών αντιφάσεων, της κοινωνικής εκμετάλλευσης, της πολιτικής υποκρισίας. Αν εξετάσουμε τη θέση της γυναίκας στην Ελλάδα στη διάρκεια των ετών της τρίτης χιλιετίας, αλλά προ της COVID – 19 περιόδου, τότε δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ότι η γυναίκα ως ένα από τα διαχρονικά «θύματα εκμετάλλευσης» στο πλαίσιο μιας κοινωνίας όπου το πρότυπο της εξαντλείται στον «λευκό – δυτικό, (τουλάχιστον) ευκατάστατο άνδρα», κατέστη το επίκεντρο ενός βίαιου ξεσπάσματος του «κυρίαρχου, κοινωνικού υποκειμένου».
   Αυτό ακριβώς το πλαίσιο των κοινωνικών, κυριαρχικών σχέσεων έρχεται να μας θυμίσει με δυναμικό τρόπο, το βιβλίο της Όλγας Μπακοπούλου, «LIPSTICK». Το LIPSTICK κυκλοφόρησε εν μέσω της κρίσης της πανδημίας, αναφέρεται ωστόσο σε άλλη προγενέστερη περίοδο μιας άλλης «κανονικότητας», αυτής της κοινωνικής εξέγερσης του 2008 (χρονιάς κατά την οποία ξεκίνησε, επίσης και μια 3η «κανονικότητα», αυτή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης).
   Ένα από τα πολλά προσόντα του υπό εξέταση βιβλίου, είναι η επικαιρότητά του. Ας ξεκαθαρίσουμε το ζήτημα. Ένα ποιοτικό βιβλίο διακρίνεται από την «δυναμική» του να διαβάζεται πάντα, ανεξάρτητα από τη χρονική συγκυρία, και να είναι πάντα επίκαιρο. Αυτό συμβαίνει καθώς οι συγγραφείς, οι οποίοι καταγράφονται ως σημαντικοί, καταπιάνονται με τα διαχρονικά θέματα που ταλανίζουν το κοινωνικό σχηματισμό, διεισδύουν στην ψυχή των υποκειμένων τους, αναλύουν τη δύναμη των ηθικών αξιών, ανατρέπουν έναν ξεπεσμένο «καθωσπρεπισμό» προκειμένου να αναδείξουν τις ανθρώπινες ανάγκες, αγωνίες, αναζητήσεις.
   Ακριβώς, αυτό είναι και το μεθοδολογικό μονοπάτι που ακολουθεί και η Όλγα Μπακοπούλου στο βιβλίο της. Η συγγραφέας επικεντρώνει τη σκέψη της, με ιδιαίτερη μάλιστα ενάργεια, σε ένα από τα πλέον καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα μέλη της ελληνικής κοινωνίας: τη γυναίκα. Στο LIPSTICK εμφανίζονται τουλάχιστον τέσσερις, κεντρικές γυναικείες φιγούρες. Η παρουσία τους, η δράση τους, οι ψυχικές τους αναζητήσεις είναι καταλυτικές σε ολόκληρο το βιβλίο. Οι άνδρες του μυθιστορήματος εμφανίζονται σε δεύτερο πλάνο. Είναι οι σκιές που έρχονται να παίξουν το ρόλο που τους έχει αναθέσει η κυρίαρχη ιδεολογία: του καταπιεστή, του εκμεταλλευτή, του «εγωπαθούς καλοπερασάκια».
   Όμως, η Όλγα Μπακοπούλου θέλει τις γυναίκες πρωταγωνίστριες. Αυτές που μέσα από τις πολύπλευρές σχέσεις τους, τις αγωνιώδεις δράσεις τους, τον υπαρξιακό τους αγώνα, την αναζήτηση της ερωτικής τους ταυτότητας διεκδικούν μια καθαρή, ισότιμη, αξιοπρεπή θέση στην κοινωνία. Πάνω σε αυτόν τον καμβά, η συγγραφέας με την πένα της «θρυμματίζει» ευρηματικά την ανθρώπινη ψυχή για να αναλύσει το κάθε της κύτταρο. Όπως στην πραγματική ζωή, έτσι και στο υπό εξέταση μυθιστόρημα, κάθε προσωπικότητα έχει διάφορες και διαφορετικές κοινωνικές διαστάσεις, οι οποίες και αντανακλώνται στον χώρο διαμόρφωσης της ψυχικής της διάθεσης. Υπό αυτή την οπτική, μπορούμε να αναφερθούμε σε μια από τις πρωταγωνίστριες του βιβλίου η οποία είναι ταυτόχρονα εργαζόμενη (θύμα άγριας εκμετάλλευσης), αδερφή και θεία (που κουβαλά τα βιώματα και τα μυστικά μιας κλασικής μικροαστικής οικογένειας), ένα νέο κορίτσι (εσωστρεφές, έμπλεο φόβων), μια γυναίκα που θέλει, αλλά της είναι εξαιρετικά δύσκολο, να εκφράσει, ελεύθερα, την ερωτική της ταυτότητα σε έναν κοινωνικό περίγυρο που χαρακτηρίζεται από υποκρισία, σεξισμό, κάθε είδους κοινωνικό ρατσισμό.
   Και όμως. Η Όλγα Μπακοπούλου επιφυλάσσει μια δυναμική αντίδραση για την πρωταγωνίστρια της. Τίποτε δεν έρχεται απότομα, υπερβολικά ή μεταφυσικά. Το «αδύναμο πλάσμα» παλεύει με τους εσωτερικούς της δαίμονες και καταφέρνει να ανασηκώσει το ανάστημά της, να διεκδικήσει τη ζωή της, να αντικρίσει κατάματα τις φοβίες της και να σπρώξει στο περιθώριο τις ενοχές με τις οποίες την έχει «δηλητηριάσει» ο παρηκμασμένος καθωσπρεπισμός της υποκριτικής κοινωνίας.
   Όλες οι πρωταγωνίστριες του LIPSTICK εμφανίζουν πολύπλευρες προσωπικότητες που, για διαφορετικούς λόγους, υπόκεινται στην καταπίεση, στην εκμετάλλευση ακόμα και στην αλλοτρίωση της ανδροκρατούμενης κοινωνίες. Όλες όμως αγωνίζονται για να κατακτήσουν έναν ελάχιστο σεβασμό ως μέλη της κοινωνίας, ως ανθρώπινες υπάρξεις, ως γυναίκες. Ο αγώνας που πρέπει να δώσουν οι γυναίκες εμφανίζεται ως πολύπλευρος και πολυεπίπεδος αλλά είναι αδιαπραγμάτευτος αν θέλουν να κατακτήσουν την κοινωνική και την πολιτική ισότητα. Μην ξεχνάμε ότι ο αγώνας αυτός είναι ακόμα πιο δύσκολος όταν η ανδροκρατούμενη κοινωνία στην οποία ζούμε, βομβαρδίζεται καθημερινά από «ιδεολογικές βόμβες κρότου λάμψης» που υποστηρίζουν ότι η κοινωνική ανισότητα είναι φυσικός νόμος!!!!
   Με βάση την ιστορία των πρωταγωνιστριών του βιβλίου της, η Όλγα Μπακοπούλου κάνει μια επιπλέον, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Οι γυναίκες, μας λέει, σε καμιά περίπτωση δεν έχουν ανάγκη να ακολουθήσουν, να μιμηθούν το πρότυπο του άνδρα – καταπιεστή τους, για να μπορέσουν τελικά να χειραφετηθούν. Η ισότητα, με τη δύναμη της γνήσιας, ανθρώπινης (και όχι αγοραίας) ελευθερίας και της δικαιοσύνης είναι η συνταγή που οδηγεί στην πολυπόθητη κοινωνική αρμονία.
   Μια ακόμα καινοτομία του LIPSTICK, είναι το σκηνικό που στήνει, με τρόπο αριστοτεχνικό η συγγραφέας, στο ιστορικό, πλην απόλυτα ταραγμένο, πλαίσιο της κοινωνικής εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008. Πώς όμως συνδέονται οι κοινωνικές συγκρούσεις με φόντο τη φλεγόμενη Αθήνα, με τις ζωές των πρωταγωνιστριών του βιβλίου; Η λαϊκή εξέγερση του Δεκέμβρη ξεκίνησε με αφορμή τη δολοφονία ενός 15 έφηβου. Του Αλέξανδρου.Οι αιτίες όμως υπήρχαν συσσωρευμένες κάτω από το χαλί ενός εικονικού εφησυχασμού. Οι νεολαίοι που βγήκαν στους δρόμους αρνούνταν να παραδεχτούν ότι η γενιά τους, η «γενιά των 700 ευρώ» θα ήταν από τις γενιές εκείνες που οι συνθήκες ζωής τους προοιωνίζονταν χειρότερες από αυτές των γονιών τους. Θέλησαν να δείξουν ότι δεν ήταν διατεθειμένοι να αποτελέσουν την πρώτη ύλη που θα έπεφτε στην πυρά, στο πλαίσιο μιας βάναυσης οικονομικής ανάπτυξης χωρίς μέλλον, χωρίς προοπτική, χωρίς δικαιοσύνη. Αντίστοιχα, και οι πρωταγωνίστριες που βρέθηκαν, άθελά τους, στις φλόγες που κατέστρεφαν το κέντρο της Αθήνας, αρνούνται, στο δικό τους πλαίσιο, να δεχτούν πλέον το ρόλο του εκμεταλλευόμενου. Αντιδρά η κάθε μια από τις γυναικείες φιγούρες στο δικό της μικρόκοσμο. Μια τόσο μικρή κίνηση με το τόσο μεγάλο συμβολισμό. Ακόμα και η αστή δικηγόρος που βλέπει την Αθήνα να καίγεται, αισθάνεται, τελικά, ότι η καταστροφή της δικής της ζωής είναι πολύ μεγαλύτερη. Οι στέρεες βεβαιότητες στις οποίες είχε στηρίξει την επίπλαστη επιτυχία (ή και κάποιες φορές ευτυχία της), κατέληξαν ένας μικρός λόφος ερειπίων. Ερείπια ζωής, που η διψασμένη για καριέρα δικηγόρος αρνείται να τα δει και να αναμετρηθεί με την ίδια τη ζωή της για αυτό και προτιμά τη φυγή. Μακριά από την καταστροφή. Ο στρουθοκαμηλισμός των «πετυχημένων», που ζουν μια εικονική ευημερία σε έναν κόσμο που καταρρέει.
   Ένα πραγματικά ενδιαφέρον, δυνατό βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί. Μη γίνει όμως καμιά παρεξήγηση, το βιβλίο δεν απευθύνεται στις γυναίκες, αλλά σε όλους τους πολίτες που οραματίζονται έναν καλύτερο κόσμο. Έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης. Κυρίως για τους πιο καταπιεσμένους αυτού του κόσμου.

   Νίκος Λιούσης
   Αθήνα, 17.12.2021

7. Το βιβλίο σου με συγκλόνισε, όσο λίγα (και πίστεψε με διαβάζω πολύ).Η γραφή σου έχει εκείνη την παράφορη, κόφτη, καταιγιστική σχεδόν “επιθετική” ζωντάνια και αμεσότητα που λατρεύω, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να το αφήσω απ’ τα χέρια μου… κυριολεκτικά το ρούφηξα, ενίοτε ταυτίστηκα, ανατρίχιασα, βούρκωσα, γέλασα, με δυο λόγια το έζησα με όλες μου τις αισθήσεις αλλά και τις κοινές μνήμες.

8. Ένα εξαιρετικό πολλά υποσχόμενο βιβλίο!… Ανθρώπινο και αληθινό, περιγράφει με εξαιρετική ευαισθησία, ενσυναίσθηση και ακρίβεια συναισθήματα και καταστάσεις. Πιστεύω οτι μας αφορά όλες, χωρίς να χρειάζεται να έχουμε ζήσει ή να έχουμε στο περιβάλλον μας παρόμοιες ιστορίες. Μας αφορά γιατί μας προβληματίζει για τους ρόλους των γυναικών και τις επιταγές της κοινωνίας μας. Αφορά όμως εξίσου και στους άντρες που επιθυμούν να γνωρίσουν την γυναικεία ψυχοσύνθεση, το πως σκέφτονται, νιώθουν και βιώνουν οι γυναίκες την θέση και τους ρόλους τους. Το προτείνω ανεπιφύλακτα!!…

9. Εξαίρετο, μου άρεσε πολύ η γραφή της αλλά και με τα κοινωνικά προβλήματα που πιάνονταν και μέσα από τη συγγραφή της μας περνάει αρκετά μηνύματα, πάντα επίκαιρη. Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο . Συγχαρητήρια!

10. Παρουσίαση του lipstick στο Booktimes

    Η άποψη της κριτικού λογοτεχνίας, Ελένης Κίτσου για το lipstick όπως δημοσιεύτητκε στο λογοτεχνικό περιοδικό #Booktimes

    Αγάπη ή απόρριψη;

    «Lipstick», το νέο μυθιστόρημα της Όλγας Μπακοπούλου. Στα αγγλικά σημαίνει κραγιόν. Στην ομοφυλοφιλική αργκό αναφέρεται στη θηλυκή λεσβία.

    Ένα κόκκινο κραγιόν, λοιπόν, στριφογυρνώντας, αναδύεται από το πλαστικό του περίβλημα και αλλάζει χέρια με επικίνδυνο τρόπο. Ηρωίδες του, η Αγγελική, που οι λέξεις τη μισούν και αδυνατεί να εκφράσει αυτά που αισθάνεται για μια άλλη γυναίκα, η Κατερίνα, που παλεύει να περιγράψει στην τετράχρονη κόρη της τη μάχη που δίνει με τον καρκίνο, η Θάλεια, που λαχταράει, αλλά αδυνατεί να αποκτήσει παιδί, και η Βίβιαν, που γνωρίζει καλά ότι είναι διαφορετική και παλεύει να επιβιώσει αξιοπρεπώς. Τέσσερις γυναίκες, τέσσερις μαχήτριες στις δικές τους προσωπικές μάχες.

    Όλη η κριτική του βιβλίου στην ιστοσελίδα Booktimes.gr στην διεύθυνση: https://www.booktimes.gr/review/lipstick/

11. Παρουσίαση του lipstick στο Koukidaki

    
    Η άποψη της επιμελήτριας, αρθρογράφου Ιωάννας Πορτοκάλη για το lipstick όπως δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό #koukidaki.

    Lipstick: Το κραγιόν, στην αργκό δηλώνει τη θηλυκή λεσβία.
    Αυτή ήταν η πρώτη σημείωση που διάβασα όταν έπιασα στα χέρια μου αυτό το βιβλίο. Διαβάζοντας μετά το οπισθόφυλλο, κατάλαβα ότι με περιμένει κάτι που δεν έχω ξανασυναντήσει σε ιστορία.
    Η συγγραφέας Όλγα Μπακοπούλου ονειρεύτηκε και μετέφερε στο χαρτί την ιστορία τεσσάρων γυναικών. Σκαλίζει τη ζωή τους και τον ψυχισμό τους με σκοπό να προβάλλει γυναικεία θέματα και προβληματισμούς και πως αντιμετωπίζονται από την σύγχρονη κοινωνία η οποία όμως κρατάει ακόμα κατάλοιπα περασμένων νοοτροπιών. Μας συστήνει λοιπόν την Αγγελική, την Κατερίνα, τη Θάλεια και τη Βίβιαν.
    Η Αγγελική είναι η γυναίκα που αντιλαμβάνεται ότι ελκύεται από το ίδιο φύλο. Βασανίζεται κάθε φορά που αντικρίζει το αντικείμενο του πόθου της και προσπαθεί να βρει τις λέξεις που θα ξεκαθαρίσουν αυτό που βιώνει μέσα της για να μπορέσει να το αποδεχτεί και εκείνη αλλά και ο κοινωνικός της περίγυρος.
    Η Κατερίνα δίνει μάχη με το τέρας που ονομάζεται καρκίνος. Είναι μαμά μιας τετράχρονης κόρης και είναι η μοναδική της έγνοια πώς να της μιλήσει για αυτό και τι θα γίνει το κοριτσάκι της αν χάσει τη μάχη αυτή.
    Η Θάλεια είναι γυναίκα καριέρας. Ο μεγαλύτερος πόνος της είναι η αδυναμία της να αποκτήσει παιδί.
    Και τέλος η Βίβιαν, μια γυναίκα που έχει αποδεχτεί την διαφορετικότητάς της και βιώνει τις αντιδράσεις του περίγυρού της αλλά και της κοινωνίας γενικότερα.
    Και οι τέσσερις αυτές γυναίκες ζουν σε μια περίοδο όπου η Αθήνα είναι σε μεγάλο αναβρασμό. Διαδηλώσεις, πορείες, δολοφονίες, δολοπλοκίες και άλλα.
    Ο τρόπος που μας τα παρουσιάζει η συγγραφέας είναι πολύ ιδιαίτερος. Προτάσεις κοφτές, απότομες, ξερές, γρήγορες. «Τρέχει» το κείμενο και προσωπικά μου δημιούργησε άγχος. Ένας άγχος για να μπορέσω να κατανοήσω την ψυχοσύνθεση της κάθε γυναίκας, τους φόβους της και τις αντιδράσεις της. Οι λέξεις όμως είναι τόσο ζωντανές! Ακόμα και τις ανάσες τους μπορούσα να τις νιώσω! Θα μου πείτε «μα είσαι γυναίκα! Τι σε δυσκόλεψε;» Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα συναισθήματα και πόσες πτυχές του γυναικείου ψυχισμού προβάλλει η συγγραφέας. Η ανδρική παρουσία λειτουργεί μόνο ως υποστηρικτική. Είναι σχεδόν απών.
    Σε όλο το βιβλίο νομίζω ότι επικρατεί μια πικρή αίσθηση. Ίσως προς το τέλος που φαίνεται μια δικαίωση για όλες τις ηρωίδες, να γλυκαίνει λίγο. Τίθενται πολλά ερωτήματα που για να απαντηθούν θα πρέπει το μυαλό να είναι ανοιχτό και να αναθεωρηθούν στερεότυπα και ταμπού. Όλα όσα θέματα θέτει η συγγραφέας, δίνονται με πολύ ευγένεια χωρίς να προσβάλλει ή να προκαλεί.
    Αυτό το βιβλίο ενώ πρέπει να διαβαστεί από όλες τις γυναίκες, οπωσδήποτε πρέπει να το διαβάσουν και οι άνδρες. Θα μάθουν πολλά για τη γυναικεία φύση και ίσως μπορέσουν να κατανοήσουν ορισμένα θέματα που δεν αφορούν μόνο εμάς αλλά και εκείνους.

12. Η δυνατότητα του ανθρώπου να αναπτύσσεται ελεύθερα, να έχει τις δικές τους επιλογές, τη δική του συνείδηση, σκέψη, προσανατολισμό και έκφραση, να έχει την ίδια αντιμετώπιση με όλους, να μην υφίσταται διακρίσεις και περιορισμούς ή αυθαίρετες επεμβάσεις στη ζωή του, είναι δικαιώματα κατοχυρωμένα από την Οικουμενική Διακήρυξη του Ανθρώπου. Όμως αυτά συμπεριλαμβάνονται στους γραπτούς νόμους, της πολιτείας. Τι γίνεται με τους άγραφους νόμους της κοινωνίας;;
    Το βιβλίο εστιάζει σε τρεις γυναίκες που αγωνίζονται να επιβιώσουν μέσα σε συνθήκες διαφορετικές από αυτές που επέλεξαν οι ίδιες. Η πρώτη έχει ακολουθήσει τις κοινωνικές νόρμες: δουλειά, γάμος, παιδί, θυσία για όλους, αλλά τη βρίσκουν και συνθήκες αναπάντεχες, δυσάρεστες, πιεστικές…
    Η δεύτερη πετυχημένη ποινικολόγος που καλείται να γίνει και μητέρα, επειδή το ζητάει επιμόνως ο σύζυγος. Και η τρίτη μία νεαρή εργαζόμενη που στα 23 της χρόνια διαπιστώνει ότι έχει άλλους προσανατολισμούς από αυτούς που είναι αποδεκτοί στην …ορθόδοξη κοινωνία.
    Όλο το βιβλίο είναι μια αναζήτηση, μια διαμαρτυρία, καταγγελία, φυλακή και ταυτόχρονα η περιγραφή της ανάγκης κάποιου να δραπετεύσει από τον καθωσπρεπισμό και τα στερεότυπα της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που έχει ισχυρά κατεστημένα, αλλά πού είναι ταυτόχρονα και μια κοινωνία σε διαρκή μεταβολή. Κάποιες φορές με ρυθμούς τέτοιους που δεν προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε τις αλλαγές και βρισκόμαστε προ εκπλήξεων.
    Μία από τις πρωταγωνίστριες λέει ότι την τρόμαζαν με την αγένεια που την κοιτούσαν, που διεκδικούσαν την ψυχή της. «Τι είναι η ψυχή μου για να την δείξω; Βιτρίνα, μπες, δες, αγόρασε και δίνε του, αν γουστάρω αν δεν γουστάρω… βλέμματα που λερώνουν, αφανισμός του χώρου, βιασμός του δικού μου θέλω …». Η ίδια συνειδητοποιεί ότι της αρέσουν οι γυναίκες, επιθυμεί κάποια γυναίκα και δεν μπορεί να το πιστέψει, απορεί, ακριβώς γιατί έχει μεγαλώσει με τις οδηγίες και τις συμβουλές να γίνει η ελκυστική γυναίκα, να ζευγαρώσει με άντρα, να κάνει οικογένεια… «Πώς γίνεται να τη θέλει τόσο πολύ;;;», αλλά πάλι «όταν κάτι το θέλεις τόσο πολύ δεν μπορεί να είναι λάθος…» είναι από τις φορές που η φύση του ανθρώπου δεν συμβαδίζει με τις κοινωνικές προσταγές.
    «Να διαφέρεις δεν είναι εύκολο», επισημαίνει η Όλγα, «να σταματούν να σου μιλούν, να μη σε ξέρουν, να σε διαγράφουν δεν είναι εύκολο… σαν να είσαι μέσα στο σώμα, αλλά να μην είναι δικό σου… Πώς να είσαι ειλικρινής, όταν το μεγαλύτερο ψέμα είναι ο εαυτός σου… Να έχεις μέσα σου τόσα να δώσεις να προσφέρεις και να μη δέχονται από σένα τίποτα. Να μην αξίζεις ούτε μια καλημέρα… Και να μην έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις να μοιραστείς, να σε καταλάβει, σαν να μην υπάρχεις…»
    Η μητρότητα είναι μια μεγάλη ευλογία στη ζωή της γυναίκας, αλλά το να την επιδιώκεις χωρίς να είναι επιλογή σου, είναι βασανιστήριο. Το ζητάει ο σύζυγος, οι γονείς σου, η γειτονιά σου, ο κόσμος όλος! Και για να τους κάνεις το χατίρι καλείσαι να υποστείς βιασμούς στο σώμα σου με φάρμακα, τεχνητές μεθόδους γονιμοποίησης, διαδικασίες εξωσωματικής σύλληψης, κιλά από τις ορμόνες, ψυχολογική πίεση, απογοητεύσεις με την αποτυχία, διάρρηξη της συζυγικής σχέσης … Για να αποκτήσεις ένα παιδί που κάποια στιγμή θα μείνει χωρίς πατέρα, γιατί θα του γυαλίσει κάποια άλλη, που μπορεί να μείνει και χωρίς μητέρα από τις παρενέργειες τόσων φαρμάκων, που δεν είναι σίγουρο ότι θα ζήσει με υγεία και στο σωστό περιβάλλον, αφού είναι ένα ΕΠΊΤΕΥΓΜΑ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ. Θα μου πείτε ότι ο βιολογικός προορισμός του ανθρώπου είναι η αναπαραγωγή. Μα είναι όλοι οι άνθρωποι πλασμένοι να γίνουν γονείς; Άλλο η αναπαραγωγή ως φυσικό αποτέλεσμα και άλλο η αναπαραγωγή ενός κοινωνικού συστήματος. Δεν αρκεί απλώς η ένωση ωαρίου και σπερματοζωαρίου, χρειάζονται και άλλα «προσόντα»… «Ένα παιδί έχει ευθύνες πριν ακόμα γεννηθεί… Μητέρα σημαίνει θυσία… Η ζωή του πάνω στη ζωή σου…» μας λέει η συγγραφέας. Μπορούν όλοι να το αντέξουν αυτό;;;
    Η ζωή που έχουμε ευχηθεί, έχουμε ελπίσει και έχουμε κάνει θυσίες για να είναι ευτυχισμένη, λαμπρή, άνετη, πολυτελής, φανταχτερή, ή απλή και ταπεινή… κάποιες φορές μας επιφυλάσσει και αρρώστιες, πόνους, χωρισμούς, αγωνίες, βάσανα… Και κάποτε όλα αυτά συνοδεύονται και από έναν σύζυγο άπιστο, μια ανέντιμη φίλη, ή από έναν καρκίνο που σου χαμογελάει ειρωνικά… «Να ξυπνάς και να μη γνωρίζεις αν είναι η τελευταία σου μέρα. Μια αγκαλιά με τον θάνατο και να αναρωτιέσαι σήμερα: εγώ ή αυτός …»
    Αλλά αυτή η ζωή δεν είναι χίλια χρόνια. Κάθε στιγμή της αξίζει να τη ζήσουμε. Λοιπόν κάποτε μπορούμε να αποφασίσουμε να ορίζουμε τη ζωή μας… Το πώς θα νιώθεις, με ποιον θα κοιμάσαι, ποιον επιλέξεις να αγαπήσεις… είναι δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς να το ορίζει. «Αυτή πόλη ανήκει και σε μας, αλλά κανείς δεν θα μας τη δώσει, αν δεν τη διεκδικήσουμε… Τι νομίζεις, θα σου δώσει κανείς ποτέ κάτι, αν δεν το διεκδικήσεις, αν δεν τον αναγκάσεις να σου το δώσει;;;»
    Οι σκέψεις και τα λόγια δεν επαρκούν.
    «Μόνο οι πράξεις λένε την αλήθεια. Τι σημαίνει ότι αγαπάω τον εαυτό μου δηλαδή, πώς τον αγαπάω;;; Αν δεν αγαπάς ούτε εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου τι περιμένεις;; Μια ζωή ψάχνεις πατερίτσες, δικαιολογίτσες…»;
    Κάποτε λοιπόν έρχεται η συνειδητοποίηση και μαζί με αυτήν το ξέσπασμα… όπως τότε τον Δεκέμβρη του 2008… Μέσα στην αναμπουμπούλα εκείνη (που πολύ μα πολύ δραματικά μας την περιγράφει η συγγραφέας) πολλά αποκαλύφθηκαν και πολλά ανατράπηκαν… «Πόσα φαντάσματα διεκδικούσαν αυτή την πόλη; Πόσα δίκαια κάηκαν άδικα με μια μολότωφ… Αλλά, «δεν παλεύεις μόνο για την αλλαγή, διεκδικείς αυτό που θέλεις, αυτό που πιστεύεις ότι είναι το σωστό. Ξεπληρώνεις τα χρέη σου στον εαυτό σου. Παλεύεις και για τη μνήμη σου, για να μην ξεχάσεις. Γι’ αυτό καις και σπας. Μόνο έτσι σε σέβονται και σε θυμούνται…»
    Με τέτοιον εκρηκτικό τροπο η Όλγα Μπακοπούλου μας θυμίζει αυτές στις πλευρές της κοινωνίας και της ζωής που ζούμε… Ο καθένας έχει δικαίωμα να ζήσει τη ζωή του όπως θέλει, εφόσον φυσικά δεν ενοχλεί τον διπλανό του. Με όποιες διαφορές στη σκέψη, στη συμπεριφορά, στις επιλογές. Κι όλοι εμείς που πρόθυμα περιθωριοποιούμε τον διαφορετικό, ας αναρωτηθούμε πόσες φορές στη ζωή μας δεν έχουμε υπάρξει ή ενδεχομένως θα υπάρξουμε διαφορετικοί… Καταγωγή, φύλο, οικονομική τάξη, αναπηρία, μετανάστευση, απόρριψη των ιδεών μας, της στάσης μας, των επιλογών μας… Ακόμα και αυτά τα γηρατειά δεν είναι μια περίπτωση εξ αιτίας της οποίας υφίστανται διακρίσεις;
    Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, σε μένα αποκαλύφθηκε μία αλλιώτικη μανιέρα, η γραφή της σεναριογράφου. Πώς ο/η σκηνοθέτης δίνει εντολές, σύμφωνα με το σενάριο: «Κλήση στο κενό, μάτια ανοιχτά, ζαλάδα, σκιά στο τζάμι, πού είναι τα περιστέρια; φτερούγες ανοιχτές… το μάγουλο στο περβάζι με τις ώρες… ουρανός, ήλιος, εγώ μέσα…» ένα βιβλίο με πολλά ουσιαστικά και λίγα ρήματα… Δεν μπορώ να πω ότι αυτός ο τρόπος γραφής είναι ευκολοδιάβαστος. Κάπου κάπου αναρωτιέσαι ποια μιλάει τώρα, ποια πονάει, ποια βρίσκεται σε πανικό, τίνος ήταν η κηδεία… Ταυτόχρονα συνειδητοποίησα ότι είναι και μια άσκηση του μυαλού, να συνδέσεις και να αποσυνδέσεις, να ξεχωρίσεις τα πρόσωπα, τα λόγια και τις πράξεις… χρειάζεται αυτό που λέμε μνήμη και κρίση!!!!!!
    Ένα βιβλίο κουΐζ, ένα διαφορετικό βιβλίο για τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό που οφείλουμε όλοι να δείχνουμε. Κοινό στοιχείο των πρωταγωνιστριών του ένα κραγιόν, το Lipstick!
    Πώς θα ζήσουν αυτές οι γυναίκες; Θα βρουν την ισορροπία τους μέσα στο κοινωνικό σύνολο; Θα μπορέσουν να βρουν την ευτυχία; Δεν θα σας το αποκαλύψω… Θα σας παροτρύνω να το διαβάσετε…

13. Το Lipstick της Ολγας Μπακοπούλου αποτελεί για μένα μια κοινωνιολογική προσέγγιση σε θέματα που ακόμη και σήμερα θεωρούνται για κάποιους ταμπού. Εξωσωματικες, Ομοφυλοφιλία, Καρκίνος. Θέματα που δυστυχώς ακόμη και σήμερα κάποια κομμάτια της κοινωνίας κλείνουν τα μάτια και τα θεωρούν «ντροπή» ή «κακό» να λέγονται με το όνομα τους. Ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, σίγουρα όχι εύπεπτο με την ιδιαίτερη γραφή της Όλγας Μπακοπούλου, αυτής της δυναμικότητας των μεμονωμένων λέξεων. Ένα πνευματικό κουίζ λέξεων που ιντριγκάρει τη φαντασία αλλά και τον ρεαλισμό. Σαν το καλειδοσκόπιο που είχαμε μικροί. Ένα καλειδοσκόπιο λέξεων και συναισθημάτων. Μια εσωτερική μάχη για την αυτοαποδοχή -πριν καν- της ανοχής (γιατί έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας για την ουσιαστική αποδοχή) της κοινωνίας για οτιδήποτε ταράσσει τις στερεοτυπικά κοινωνικές νόρμες που σε βγάζουν εκτός του περιγράμματος του … κραγιόν σου που «οφείλεις» να διορθώσεις για να θεωρήσαι comme il faul ή και πάλι που ανεπιτήδευτα πασαλείφεις εντός και εκτός περιγράμματος γιατί πολύ απλά έτσι γουστάρεις να είσαι!

14. Μια ακτινογραφία της κοινωνίας μας είναι ο μυθιστορηματικός κόσμος της συγγραφέως, που αποκαλύπτει με το γύρισμα των σελίδων τα καλοκρυμμένα μυστικά της, την αναζήτηση της γαλήνης, τη συσσωρευμένη κραυγή, τη χάρη της δύναμης, τις μύχιες σκέψεις και τη ρώμη της ηθικής.
    Με φιλέρευνο πνεύμα και προσηλωμένη στην πραγματικότητα των ημερών μας, η διήγηση, μέσα από την πορεία διαμαρτυρίας, αποκρυσταλλώνει τις ξεπερασμένες αντιλήψεις σε μια απροσχεδίαστη συνομιλία με τους ήρωες, μέσα από μια ακριβόλογη και γεμάτη ουσία πεζογραφική δημιουργία.
    Χρησιμοποιώντας καινούργιους ρυθμούς, η συγγραφέας δαμάζει το λεκτικό της με εξαιρετικά περιγραφικά χαρίσματα και φανερώνει την εικονογραφική σκιαγράφηση των προσώπων, για να γίνει η απεικόνιση φωτογραφική παράσταση των συναισθημάτων και των ψυχικών λεπτομερειών.
    Σε ένα δελτίο νέων αντιλήψεων, μια ανάμεικτη γλώσσα με βαθύ συναισθηματικό καθρεφτισμό και διανοητικό περιεχόμενο, απαλλαγμένο από στενόμυαλες νοοτροπίες, έρχεται μέσω ενός τατουάζ και με το κεντρί της αλήθειας, για να δώσει νόημα στο φτέρωμα της επιθυμίας και στην έννοια της διαφορετικότητας.
    Η σκέψη της συγγραφέως περνά στο μυαλό του αναγνώστη με τη μοναδικότητα της γραφής, για να αποκρυπτογραφηθεί η καθημερινότητα του καθωσπρεπισμού, το ανάσασμα του φόβου, η ανησυχία της αρρώστιας, τα «θέλω» του γκράφιτι και το δίκαιο που καίγεται με την ανάφλεξη μιας μολότοφ.
    Αλλά και για να ταυτιστεί με το είδωλο του ήρωα, που μπροστά στον καθρέφτη με τη φθαρμένη κορνίζα, ανασαίνοντας κοφτά και ακανόνιστα, στριφογυρίζει το stick του κραγιόν στα φρυγανισμένα χείλη της σκιάς, μέχρι αυτά να μετουσιωθούν σε σαρκώδη και να τα βάψει με εκείνο το ανεξίτηλο φλογερό κόκκινο της πεθυμιάς της, να ανάψει το φως και ανεπιστρεπτί να βγει από τον μακιγιαρισμένο κόσμο μιας άλλης εποχής.
    Όλγα Μπακοπούλου, διαβάζοντας το βιβλίο σου, αισθάνθηκα τον πηγαίο ήχο μιας πρωτογνώριστης γραφής, το διαλεκτικό σχήμα της προσωπικής σου τέχνης.
    Φαντάστηκα το βιβλίο σου σαν ένα πλουσιοπάροχο γιόμα, πρόθυμο να χορτάσει πολύπλευρα προικισμένους από γνώση, λαίμαργους αναγνώστες.

15. Lipstick, και καθηλώθηκα από τη δύναμη και τον πόνο πίσω από κάθε συλλαβή. Ένα βιβλίο που δε μοιάζει με κανένα από όσα μέχρι ώρας έχω αναγνώσει. Προτάσεις, μίας λέξης, σού σκάβουν την ψυχή, άκρατο το συναίσθημα ρέει… Όλγα Μπακοπούλου, εκδόσεις Δωδώνη, καλοτάξιδο να πλεύσει, παντού… Υποκλίνομαι!

16. Ήταν ένα βιβλίο όπου το περίμενα πως και πως να κυκλοφορήσει. Η αναμονή αυτή δικαιώθηκε όταν το πρωτοδιάβασα. Κάποιες προτάσεις συγκλονιστικές και ακόμη και τώρα το ανοίγω αραιά και που να ξαναδιαβάσω κάποιες γραμμές! Όλγα συγχαρητήρια!

17. Lipstic…Δυνατό βιβλίο. Οι ηρωίδες είναι γυναίκες δεν θα έλεγα όμως ότι είναι βιβλίο μόνο για γυναίκες. Για αναγνώστες με βαθιές ανησυχίες για την ζωή, την διαφορετικότητα, την κοινωνική αδικία, τις διακρίσεις κάθε είδους, φύλου, τάξης, πολιτικών ιδεών..Αλλά και βαθιά συναισθηματικό με δύναμη ψυχής με αισιόδοξα μηνύματα ..Και με ενδιαφέρονται θέματα , την μητρότητα, τον έρωτα, ΤΗΝ ΦΙΛΙΑ, την αγάπη, την οικογένεια..Όλα αυτά τα θέματα σε ένα βιβλίο που θα συγκινήσει και θα καθηλώσει. Λάτρεψα την πιο κρυφή «ηρωίδα» , την πόλη της Αθήνας που φλέγεται αλλά παλεύει..
    Ηράκλειο, 22.09.2021
    Αναγνώστρια και φίλη

18. Καταπληκτικό βιβλίο, πολλά πολλά
    μπράβο!!!

19. Έχω να σου πω ότι γράφεις καταιγιστικά. Η γραφή σου είναι καθηλωτική. Οι κομμένες μικρές προτάσεις γεμάτες άγχος σε κρατάνε σε μεγάλη αγωνία. Η βαθιά κατανόηση του ανθρώπου φαίνεται στους χαρακτήρες σου. Μου βγάζουν το μήνυμα “τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται”. Θίγεις τόσα θέματα της κοινωνίας μας με όμορφο λεπτό τρόπο. Προβληματισμοί της εποχής μας δοσμένοι με γλαφυρότατη γραφή. Το τέλος ήταν υπέροχο. Λυτρωτικό. Πραγματικά το διάβασα με μια ανάσα. Εξαιρετικό βιβλίο. Πολλά Συγχαρητήρια. Περιμένουμε το επόμενο.

20. Μισάνοιχτη πόρτα στην ζωη των ηρώων σου έμοιαζαν οι σελίδες γεμάτες εικόνες, μυρωδιές και συναίσθημα
    Συγχαρητήρια Όλγα μας.

21. Διάβασα πρόσφατα το νέο βιβλίο της Όλγας Μπακοπούλου, lipstick. Η πρώτη εντύπωση που μου δημιουργήθηκε, καθώς διάβαζα το βιβλίο, ήταν ότι δεν ήθελα να το σταματήσω. Η τελευταία, όταν το τελείωσα; Απλώς συναρπαστικό. Θεωρώ ότι υπάρχουν πέντε, τουλάχιστον, λόγοι που καθιστούν το lipstick, ένα ξεχωριστό βιβλίο. Πρώτα απ’ όλα επικεντρώνεται στη σύγχρονη ΓΥΝΑΙΚΑ. Τη ΓΥΝΑΙΚΑ ως ΟΝΤΟΤΗΤΑ μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα με τις αγωνίες της, τους φόβους της, τις ανάγκες της, τη δύναμη της. Ουσιαστικά, η Όλγα μας προσφέρει μια παλέτα χρωμάτων στη βάση των προκλήσεων που αντιμετωπίζουν σήμερα οι γυναίκες ακόμα και στις «προοδευτικές», δυτικές κοινωνίες. Η παλέτα λοιπόν, αν και στην αρχή φαίνεται να είναι σκούρα, σκοτεινή, απαισιόδοξη, καταστροφική, σταδιακά τα χρώματα που αναδεικνύονται από αυτήν είναι έντονα, ζωηρά, παιχνιδιάρικα, σχεδόν γελαστά…. Η γυναίκα, από «αντικείμενο» μιας καταπιεστικής κοινωνίας που αρνείται να της αναγνωρίσει τα δικαιώματά της, καθίσταται «υποκείμενο» της ύπαρξής της, αυτό που πραγματικά είναι: το μισό του (φωτεινού) ουρανού… Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι «δουλεμένοι» με ιδιαίτερη φροντίδα, από τη συγγραφέα. Πρόκειται για πολύπλοκες, διαφορετικές προσωπικότητες, τις οποίες η Όλγα τις προσεγγίζει με τρυφερή γλυκύτητα αλλά και με εκείνη την οξυδερκή διείσδυση, που προϋποθέτει βαθειά γνώση της ψυχολογίας των ανθρώπων. Ο τρίτος λόγος αφορά στην πλοκή. Διαφορετικές προσωπικότητες, διαφορετικοί κόσμοι, διαφορετικές αγωνίες, ανάγκες. Όλα αυτά όμως διασταυρώνονται μπλέκονται δυναμικά αναδεικνύοντας ένα καθηλωτικό για τον αναγνώστη πλαίσιο με ενδιαφέροντα στοιχειά μυστηρίου, που τον κρατά σε μια συνεχή και δημιουργική εγρήγορση. Ένα πρόσθετο προσόν του βιβλίου είναι η γλώσσα του. Πλούσια, ρέουσα αλλά και στακάτη, μοντέρνα, δυναμική οδηγεί σε ένα έξοχο ταξίδι λόγου. Τέλος, ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στο απόλυτα ρεαλιστικό, κοινωνιολογικό σκηνικό που στήνει η Όλγα Μπακοπούλου, και το οποίο είναι, προφανέστατα, προϊόν μιας, το δίχως άλλο, μακροχρόνιας έρευνας. Μια τολμηρή προσέγγιση στην ίδια την ψυχή του καθημερινού ανθρώπου αλλά και στον πυρήνα των προβλημάτων της ανθρώπινης ύπαρξης. Το βιβλίο της Όλγα αξίζει όχι μόνο να διαβαστεί αλλά και να αποτελέσει την αφορμή για να ανοίξει ένας ευρύτερος διάλογος για όλα εκείνα τα θέματα που αφορούν την ίδια την ύπαρξη της γυναίκας, αλλά που, ωστόσο, η υποκρισία των κοινωνιών μας, δεν επιτρέπει να τα κοιτάξουμε κατάματα. Πολύ καλή συντροφιά για ανθρώπους που αναζητούν ερεθίσματα για σκέψη….

22. Πριν από πολύ λίγες μέρες ολοκλήρωσα το αναγνωστικό μου ταξίδι μέσα από ένα πρωτότυπο μυθιστόρημα, γεμάτο συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα τριγύρω από τη γυναίκα ως προσωπικότητα στην καθημερινότητα και σε βασικές εκφάνσεις. Οι ηρωίδες αντιπροσωπεύουν πάρα πολλές γυναίκες οι οποίες βαλτώνουν και βουρκώνουν στα πρέπει μιας κοινωνίας του φαίνεσθαι κι όχι της ουσίας. Οι προβληματισμοί που γεννιούνται είναι σημαντικοί, οι οποίοι αν τεθούν σε σωστή βάση μπορούν να βοηθήσουν να λυθούν ή να εξομαλυνθούν κύρια θέματα που απασχολούν το γυναικείο φύλο. Ίσως μέσα από τις σελίδες του βιβλίου πολλοί να κατανοήσουν τι σημαίνει διαφορετικότητα, γιατί τους ενοχλεί κτλπ..Μήπως γιατί δεν είχαν το σθένος να ρισκάρουν για τα δικά τους θέλω; Ένα μυθιστόρημα με ρεαλιστική εξέλιξη σε γλώσσα απλή και κατανοητή, με φράσεις μικρές και κοφτές έτσι ώστε καθ’ όλη τη διάρκεια του διαβάσματος τα συναισθήματα να διατηρούνται έντονα! Όσο για την κατάσταση της Αθήνας, επειδή την έχω βιώσει ..άψογη περιγραφή.
    Συγχαρητήρια Όλγα μου και εις άλλα με υγεία, χαρά, πνευματική διαύγεια, έμπνευση!

23. Ρεαλιστικό, με ενσυναίσθηση, αγγίζει με πολύ τακτ θέματα γυναικών,- όπως αυτό της ομοφυλοφιλίας- χωρίς να προκαλεί ,ενώ η Αθήνα καίγεται! Ένα βιβλίο που με εντυπωσίασε με τη γραφή της Ολγας Μπακοπούλου!

24. Lipstick: Ένα τόσο μικρό αντικείμενο με μεγάλη συμβολική σημασία κυκλοφορεί μέσα στις σελίδες του βιβλίου της Όλγας Μπακοπούλου που διάβασα με μια ανάσα! Έξυπνο, γρήγορο, γεμάτο αισθήματα και συναισθήματα.

25. Δεν είναι προνόμιο μόνο των γυναικών, είναι και για τους άντρες…

26. Απλά απολαυστικό. Ήχοι, λέξεις,μυρωδιές ξεπροβάλλουν και σε συγκλονίζουν. Δεν έχω λόγια Όλγα μου απρόσμενες αλήθειες ζωντανές εικόνες καρδιοχτύπι,ζούσα και γω τις ζωές των ηρώων σου.Έχω ενθουσιαστεί με τη μεστή ορθή και “λογική” γραφή σου χίλια μπράβο!!!

27. «lipstick»: το νέο μυθιστόρημα της Όλγας Μπακοπούλου.
    Ένα μυθιστόρημα ποταμός πολυεπίπεδο που βάζει ερωτήσεις και ζητάει απαντήσεις από γυναίκες και άνδρες. Τους ζητάει να προσδιορίσουν και να επαναπροσδιορίσουν θέσεις, απόψεις, και στάση ζωής απέναντι σε παλιά προβλήματα που όμως έχουν νέα οπτική γιατί ο κόσμος αλλάζει, τρέχει, διεκδικεί και η στασιμότητα δεν επιτρέπεται. Έτσι και οι ηρωίδες του «lipstick» μας ζητούν δικαίωση, απαντήσεις, αποδοχή, αποδοχή στο διαφορετικό αλλά και στο αδύνατο. Τι κι αν η Αγγελική είναι διαφορετική στις επιλογές της; Γιατί η γυναίκα που έχει κάνει μαστεκτομή βιώνει αναπηρία και απόρριψη από τον άνδρα της για την υπόσταση της σαν γυναίκα; Γιατί η Θάλεια μια γυναίκα με καριέρα, επιτυχημένη, βιώνει την καταπίεση και την έμμεση και άμεση απόρριψη επειδή δεν μπορεί να κάνει παιδί; Γιατί ο πετυχημένος άνδρας της δεν νοιάζεται για τον ψυχισμό και την καταρράκωση της μετά από κάθε αποτυχία της εξωσωματικής αλλά μόνο για το αποτέλεσμα;
    Ερωτήματα που θα σας καθηλώσουν που θα ζητήσουν απαντήσεις που για να απαντηθούν θα πρέπει να σκεφτούμε με ανοιχτό μυαλό και να αναθεωρηθούν στερεότυπα ιδεοληψίες και ταμπού γιατί στην ζωή υπήρχαν πάντα αυτά τα ζητήματα.
    Διαβάστε το!
    Θα σας συναρπάσει και θα σας εκπλήξει!!

28. Και να, που ήρθε η σειρά τους. Οι τέσσερις αυτές γυναίκες που, στην τελευταία σελίδα του νέου της βιβλίου “lipstick”, ευχαριστεί η Όλγα Μπακοπούλου, είναι έτοιμες τώρα να της ανταποδώσουν, ένθερμα, τις ευχαριστίες τους: η συγγραφέας διάλεξε με πολύ διακριτικότητα και με έναν πολύ απαλό και στοργικό άγγιγμα στο μέσα τους, να μας τις φέρει μπροστά μας, να μας τις γνωρίσει σε όσες τις αγνοούμε, να τις κατανοήσουμε, να τις αισθανθούμε, να τις αγαπήσουμε και να περνάμε το χέρι μας με θέρμη γύρω από τους δυό τους ώμους, κάθε φορά που θα τις συναντάμε.
    Το βιβλίο είναι σβέλτο και τρέχει. Τρέχεις κι εσύ να το προφτάσεις, να το ακολουθήσεις. Οι προτάσεις του μικρές, με λίγες μόνο λέξεις που, ωστόσο έχουν ζωντανές εικόνες, έχουν ήχο, έχουν χτύπους καρδιάς, έχουν ανάσες δυνατές, ή και πνιγμένες. Ακριβώς, γι αυτήν εδώ τη ζωντάνια του είναι σχεδόν έτοιμο, θα έλεγες, να γυριστεί σε ταινία, χωρίς οι περιορισμένοι του διάλογοι να του το απαγορεύουν.
    Η προσπάθεια της να συνδράμει σε ένα βαθιά κοινωνικό-γυναικείο θέμα, που δοθεισομένης κάθε φορά της αφορμής γίνεται τότε και μόνο επίκαιρο, είναι πέρα για πέρα αληθινή και κάθε άλλο παρά γιατί η ίδια έχει την ανάγκη να γίνει αρεστή.
    Εξ άλλου, όπως μας δείχνει, στην τελευταία, επίσης, σελίδα της, είναι πολύ ικανοποιημένη από το μέχρι σήμερα διάβα της, έχοντας δίπλα της έναν υπέροχο σύζυγο και δύο σπιρτόζικα -απ΄ ό,τι καταλάβαμε-αγόρια που της δωρίζουν την στήριξη τους, την αγάπη τους, την ομορφιά στην καθημερινότητα της, και τους οποίους ιδιαίτερα ευχαριστεί κάθε φορά που παρουσιάζει ένα της έργο, ή συγγραφικό ή φωτογραφικό, ή κινηματογραφικό, ή…
    Γιατί η Όλγα Μπακοπούλου, πέραν από μία ευγενική και φινετσάτη μορφή, δεν είναι μόνο συγγραφέας. Αναζητείστε την!

    “Αναγνώστρια”
    1 Ιουλίου 2021

29. Η Όλγα έχει εντελώς πρωτότυπο τρόπο γραφής,ξεφεύγει απ” ότι γνωρίζει το πλήθος για το μυθιστόρημα,εκφράζει,σκαλίζει,προβάλει εκφάνσεις για διάφορα θέματα, κάτι ασυνήθιστο…δημιουργεί προβληματισμούς,σε κάνει να νιώθεις τα κεντρικά πρόσωπα με δυνατό παλμό..

30. Από ένα σημείο και μετά καθηλωτικό. Προτάσεις μικρές, κοφτές, εύστοχες, χωρίς στολίδια και χωρίς ρήμα πολλές φορές, περιγράφουν περισσότερο συναισθήματα παρά εικόνες. Εντελώς γυναικεία ματιά. Πολύ ενδιαφέρουσα. Αγγίζει πολλές πτυχές του γυναικείου ψυχισμού. Η μάνα, η άρρωστη και ταλαιπωρημένη, η ερωμένη, η ομοφυλόφιλη, η ερωτευμένη, η καταπιεσμένη και φοβισμένη, αλλά και η απελευθερωμένη, επαγγελματικά καταξιωμένη μπροστά στο δίλημμα: μητρότητα ή καριέρα. Ο άντρας είναι απών. Στα δύσκολα, στην συμπαράσταση, στην αρρώστια. Αφεντικό δύσκολο, ανεπαρκής σύζυγος. Δεν έχει ρόλους στο βιβλίο, ούτε καν σαν αδερφός, γιός, γείτονας, φίλος και νομίζω πως έτσι έπρεπε. Μια καθαρά γυναικεία υπόθεση. Μας βοηθάει να σας καταλάβουμε; Δεν ξέρω αν μπορούμε τελικά. Ίσως να αρκεί να σας αγαπάμε και να μη σας πληγώνουμε. Από την μάνα στην μοιραία γυναίκα. Από την θηλή με το πρωτόγαλα, στα κόκκινα βαμμένα χείλη. Εκεί γύρω περιστρεφόμαστε. Υπέροχο βιβλίο, το συνιστώ ανεπιφύλαχτα. Μπράβο
    Όλγα.!!!

31. Ιδιαίτερο βιβλίο, με ανθρώπινους προβληματισμούς-ανασφάλειες των καιρών μας και όχι μόνο! Γλυκόπικρη γεύση με αποφάσεις ζωής για τις ηρωίδες του που στο τέλος βρίσκουν τον δρόμο της κάθαρσης προς την ευτυχία τους!!! Καλοτάξιδο το Βιβλίο σου αγαπημένη Όλγα!!! Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!!!